شهرک صنعتي بهشهر

افزايش سريع جمعيت، گسترش شهرنشيني، کمبود فرصتهاي شغلي بويژه در کشاورزي، فشار جمعيت بر منابع طبيعي و ناکامي در ايجاد و گسترش صنايع متوسط و بزرگ بويژه در کشورهاي در حال توسعه باعث شد که اين کشورها راهبرد صنعتي سازي روستاها را از اواسط دهه 1970 در برنامه هاي توسعه خود مد نظر قرار دهند. در اين رابطه تاکيد بر صنايع روستايي، صنايع کوچک، شهرکهاي کوچک صنعتي و تمرکز زدايي از فعاليت هاي صنعتي مورد توجه قرار گرفت. ايجاد و گسترش شهرک هاي صنعتي مي تواند از طريق ايجاد تنوع و افزايش اشتغال و درآمد، افزايش ارزش افزوده فعاليتهاي کشاورزي، گسترش فرهنگ صنعتي، نقش موثري در توازن و تعادل شهر و روستا و توسعه نواحي روستايي داشته باشد. در اين پژوهش روش تحقيق بصورت پيمايشي و توصيفي- تحليلي است. روش گردآوري اطلاعات نيز بصورت کتابخانه اي و ميداني از طريق پرسشنامه در قالب طيف ليکرت طراحي، جامعه آماري نيز مبتني بر 15 روستاي تحت نفوذ با 176 کارگر روستايي شاغل در 22 واحد فعال در شهرک صنعتي بهشهر مي باشد نتايج تحقيق نشان مي دهد که با توجه به مقايسه حد متوسط گويه هاي مورد ارزيابي (کاهش فقر، کاهش آسيب پذيري تنوع بخشي به فعاليتهاي اقتصادي، افزايش کارايي و افزايش قابليت دسترسي به خدمات عمومي و زير بنايي)، از ديدگاه شاغلين واحدهاي صنعتي و شوراهاي اسلامي روستاهاي تحت نفوذ، شهرک صنعتي بهشهر از بعد اقتصادي روستاهاي پيرامون خود را تحت تاثير قرار داده که اين تاثيرات بيشتر برکاهش فقر و تنوع بخشي فعاليت هاي اقتصادي نمود يافته است همچنين با بهره گيري از روش تاپسيس در جهت رتبه بندي گروههاي صنعتي متناسب با اثر بخشي هر يک از گروه هاي صنعتي بر شاغلين روستايي صنايع شيميايي از بيشترين تاثير گذاري و صنايع نساجي از کمترين تاثير گذاري برخوردار بوده است.