دست‌های سیاه جیب پر پول

چگونه زغال را تهیه می كنند؟ 
از سوختن اندام گیاه یا حیوان، زغال به دست می آید. زغال ماده ای اسفنج مانند و سیاه است و تقریباً می توان آن را كربن خالص دانست. 

علتِ آن كه از داغ كردن یا سوزاندن چوب یا استخوان حیوان، زغال پدید می آید؛ این است كه آن ها بر اثر حرارت، آب و گازهای نهفته در خود را از دست می دهند، و فقط جسم جامدی از خود بر جای می نهند. 

برای تهیه زغال چوب دو راه وجود دارد: 
1 - مقداری چوب و هیزم را روی هم انباشته، در هوای آزاد آتش می زنند. این شیوه قرن هاست كه در جنگل های شمال اروپا از آن پیروی می شود. ولی اشكالش این است كه گازهای متصـاعد از چوب در هوا پراكنده می شود و به هدر می رود.
2 - چوب ها را جمع آوری كرده با نقاله هایی به كوره های مخصوصی می برند. همین كه آتش بر افروخته شد، دریچه تنور را می بندد و آن گاه چوب ها در فضایی بسته، به تدریج مبدل به زغال می شوند.

برای استفاده از گازهای متصاعد نیز جایی آماده كرده اند كه از راه منفذی كه به كوره متصل است، به آن جا رهسپار می گردند. در آن جا این گازها به صورت مواد مفیدی مانند الكل، چوب، اسید استیك و استون در می آیند. 

در گذشته از زغال چوب، باروت می ساختند. زیرا حرارت را بسیار ضعیف هدایت می كند و نوعی عایق به شمار می رود. 

یكی از جدیدترین موارد استعمال زغال همان است كه در جریان جنگ جهانی اول كشف گردید. دانشمندان دریافتند كه اگر زغال را در معرض حرارت شدید قرار بدهند، حالتی پیدا می كند كه نیروی جذب گازش، افزون می گردد. زغالی كه بدین گونه به عمل می آمد به درد ساختن ماسك ضد گاز می خورد. 

امروزه ما چنین زغالی را زغال زنده می نامیم. اكنون طرز تهیه زغال زنده به گونه دیگری صورت می گیرد. این كه می آیند و بخار بسیار گرمی را از میان زغال عبور می دهند تا بدین وسیله سوراخ های اسفنجی آن بیشتر شود. 

آنگاه اگر گازهای سمی از میان چنین زغالی بگذرند، به وسیله عمل جذب سطحی از بین می روند. به گفته دیگر، مولكول های گازهای سمی بر سطح زغال زنده، می نشیند. 

یكی از خواص بسیار مهم «زغال زنده» آن است كه گازهای سمی را به مقدار فراوان جذب می كند، ولی اكسیژن هوا را به مقدار اندك. از این رو، كسی كه ماسك ضد گاز به صورت زده به راحتی اكسیژن را تنفس می كند ولی در ضمن از شر گازهای سمی نیز آسوده است.

www.tebyan.net